#και αυτό είναι πολύ σημαντικό

[loulouditouheimona]

ΠΑΡΑΚΑΛΩ μια εκκληση:

Προτείνω όποιος μπορεί να κάνει αγορά έστω ενός βιβλίου από το βιβλιοπωλείο των αστέγων

Ανέστιος

Στην οδό Αστυδάμαντος.

Στο Παγκράτι.

Οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί γι’αυτό το βιβλιοπωλείο είναι πρώην άστεγοι που βιοπορίζονται από αυτό και ζούνε αξιοπρεπώς...

Το κόστος είναι στα 2-3-5 ευρώ με πολλά και εξαντλημένων εκδόσεων βιβλία σε άριστη κατάσταση και σε ένα πολύ ωραίο και χαλαρό χώρο.

Η κοπέλα που με εξυπηρέτησε ήταν ευγενέστατη και μου είπε χίλια ευχαριστώ...

Το να χαρίσεις ελπίδα και χαμόγελο είναι πολύ σημαντικό 💖"

Παλαιοβιβλιοπωλείον των Αστέγων, "Ο Ανέστιος".

"Βιβλιοπωλείο Ανέστιος"

Παγκράτι,Αστυδάμαντος_11.

Ώρες λειτουργίας 10.00-18.00

Τρίτη - Σάββατο

[psychotiko-epeisodio]

Ας μιλήσουμε για την αγανάκτηση.

Είναι σημαντικό,να είμαστε παρατηρητικοι στα πρώτα στάδια μιας σχεσης.Να παρατηρούμε τα κοινά που έχουμε με τον άλλον και αν αυτά είναι περισσότερα από τις διάφορες μας.Να δίνουμε βάση σε όλα αυτά "τα μικρά πραγματα" που καταπίνουμε λέγοντας "δεν πειράζει μωρε",γιατί κάποια στιγμή πειράζουν.Καποια στιγμή σταματάνε να είναι χαριτωμένα και αρχίζουν να μας ενοχλούν.

Το Α και το Ω είναι η επικοινωνία που έχουμε με τον άνθρωπο απέναντι μας.Να μπορούμε να καταθέτουμε πάνω του τα όσα αισθανόμαστε και να ξέρουμε ότι θα είναι ασφαλή μαζί του.Οτι δεν θα θυμώσει αν του πούμε ότι κάτι μας ενοχλεί,γιατί πάνω από τον εαυτό του και τον εγωισμό του βάζει την μεταξύ μας σχέση.Αντιστοιχα και εμείς από μεριάς μας ,να είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε, χωρίς να ετοιμάζουμε στο μυαλό μας κάποια απάντηση.Φρασεις κλειδιά όπως "συγγνωμη","πες μου πως νιώθεις,θέλω να ξερω","Τι χρειαζεσαι;","Είμαι εδώ για εσενα.",μπορούν να αποδειχθούν σωτήριες για μια σχέση.

Όταν όλα αυτά όμως δεν συμβαίνουν,και περνάει η περίοδος χάριτος του ζευγαριού,ξεκινάνε οι μικρόεντάσεις.Αρχικα,δεν είναι σοβαρές,μπορούν να χαρακτηριστουν ως και υγιής,εφόσον δεν ξεπερνάνε τα όρια, δεν ειπωνονται βαριές κουβέντες και λύνονται άμεσα.Με τον καιρό όμως γίνονται ολο και συχνότερες ,πιο έντονες και εχουν μεγαλύτερη διάρκεια.

Συνήθως ο ένας από τους δύο κάνει πίσω περισσότερο από τον άλλον.Αφηνει περισσότερα πράγματα να πέσουν κάτω .Αυτό μπορεί να καταλήξει σε μια ανειπωτη συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού και εκείνος όπου κάνει πίσω αρχίζει να αισθάνεται αδικημένος.Φοβαται να επικοινωνήσει γιατί πιστεύει πως θα καταλήξει ξανά σε τσακωμο και προσπαθεί να το αποφύγει.Δικαιολογει συνεχώς την συμπεριφορά του άλλου ατόμου,χωρίς το άλλο άτομο να δικαιολογεί την δική του,εφόσον κατά κάποιον τρόπο έχουν μοιράσει τους ρόλους έτσι και οι δύο είναι πεποισμενοι πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.

Το άτομο όπου κάνει την υποχώρηση,σταδιακά ξεχνάει της δικές του ανάγκες.Λογω ότι οι τσακωμοι πια είναι καθημερινοί,εστιάζει μόνο στο πως θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου ανθρώπου όπου έχει τον κυρίαρχο ρόλο στην σχέση, έτσι ώστε να αποφύγει την επόμενη ένταση.Μαζεύει,όλα αυτά τα συναισθήματα,χωρίς να τα μοιράζεται και ελπίζει απλώς ο σύντροφος του να αλλάξει από μόνος του όλα όσα τον ενοχλούν.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει, και κάποια στιγμή γίνεται το μεγάλο μπαμ,αυτό της αγανάκτησης. Αυτό όπου όλα τα δεν πειράζει,τελικά πείραξαν.Αυτο,όπου ο υποχωρητικος της ιστορίας,κουράστηκε,μάζεψε τόσο θυμο μέσα του που πια μετατρέπεται σε οργή και αρχίζει να κάνει επιθέσεις στον άλλον ανθρωπο.Λεει αυτά που θέλει να πει,ίσως με έναν αρτσουμπαλο τρόπο,χωρίς πια να τον νοιάζει το πως θα αισθανθεί ο άλλος.Μοιαζει με λύτρωση για εκείνον που συνδυάζεται με κάποιας μορφής ενοχής γιατί λέει πράγματα με τρόπο αρκετά απότομο.

Ο άλλος άνθρωπος,πέφτει από τα συννεφα.Συνειδητοποιει ότι δεν θα μπορούσε να κρατήσει την κυρίαρχη θέση για πάντα .Τρανταζεται και ρίχνει το φταίξιμο στον απέναντι του για τον τρόπο του.Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει πίσω εφόσον έχει εκπαιδευτεί ανάλογα.Ετσι,αποφασίζει απλά να αποχωρήσει.

Να ξεκαθαρίσουμε όμως,ότι ένας άνθρωπος υπομονετικός,υποχωρητικος, οταν πια αγανακτήσει και καταλήξει να συμπεριφερθει φτάνοντας στα άκρα, έχει πρώτα κάνει τρομερή γαργάρα καταστάσεις.Εχει αφήσει ανυπερασπιστο τον εαυτό του για πολύ καιρό πρώτου αποφασίσει να τον υπερασπιστεί μέχρι τέρμα.

Για αυτό στα red flag λεμε οχι.Ολοι οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα,αλλά είναι στον καθένα στο τι μπορεί να ανεχτεί και τι όχι.Πανω απολους είμαστε εμείς ��αι η ψυχική μας υγεία.

[kaliarda]

Συμφωνώ με ότι είπες για την αρχειοθέτηση.. και για αυτό αγαπώ τη σελίδα σου και σε ακολουθώ εδώ. Εκτιμώ αυτό που κάνεις. και πέρα από την αρχειοθέτηση, πολλά events που ανεβάζεις δε θα τα έβρισκα αλλιώς και δε θα πήγαινα ποτέ και κάποια από αυτά ήταν υπέροχα! So σε ευχαριστώ.

Πάνω σε αυτό το θέμα, για τα nonbinary άτομα, όσα έγραψες είναι ότι ακριβώς σκεφτόμουν και δεν έβρισκα τα λόγια να το περιγράψω.. Είμαι πολύ ευγνώμων για όσα έχουν κάνει και είναι άτομα που εκτιμώ βαθύτατα αλλά λόγο του ότι έχουν μια θέση και εκπροσωπούν οργανώσεις δε δικαιολογεί τίποτα την απάντηση που άκουσα. Όμως, πρέπει να σχολιάσω γιατί νιώθω ότι τις αδικώ αν δε το κάνω, ότι είπαν μέσα σε όλα ότι σημαντικό είναι να δοθεί φωνή και χώρος στα nonbinary άτομα και από την ίδια τη λοατκι κοινότητα και θα επιλέξω να κρατήσω αυτό από την απάντηση και όχι το απογοητευτικό κομμάτι.

Σε ευχαριστώ🥲 και εμένα μου αρέσει αυτό το πάρκο.. αλλά ήταν μεγαλόσωμου σκύλου το δωράκι που πάτησα και ήταν ένα σοκ. Άμα ξαναπάω βράδυ θα είμαι με ένα φακό στο χέρι και τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος-

ισχύει ότι είναι ευθύνη όλων μας να κάνουμε χώρο για πιο περιθωριοποιημένα άτομα της κοινότητας. δηλαδή κι εγώ είμαι μη-δυαδικό, αλλά και πάλι η μεγάλη πλειονότητα τον ποστ μου δεν αφορούν ή εκπροσωπούν ξεκάθαρα αυτή την ομάδα. μακάρι να έβρισκα περισσότερα πράγματα να μοιραστώ εδώ αλλά μπορώ να ψάξω κ να επικεντρωθώ πιο πολύ σ’αυτό όταν έχω τον χρόνο.. γιατί πως να μάθουν οι μεγαλύτερες γενιές ενώ και στις νεότερες καλά καλά δεν υπάρχει ορατότητα;

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023, 23:19

Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν έδωσα το πρώτο μου φιλί. Το πρώτο μας φιλί, η πρώτη φορά που σε είδα από κοντά, που σε άγγιξα, σε αγκάλιασα, σε μύρισα, σε ένιωσα, κοίταξα τα μάτια σου και κατάλαβα το γιατί σε θέλω τόσο, ένιωσα αυτή την έλξη και από κοντά, η πρώτη φορά που κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου.

Πριν ένα χρόνο σε παρακαλούσα εσύ να είσαι ο πρώτος μου, θυμάσαι; Ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες, αυτές τις στιγμές, μαζί σου. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όχι μόνο είσαι αυτός που έχω ερωτευτεί και αγαπώ αλλά είσαι και η πρώτη μου σχέση, η πρώτη μου αγάπη. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως αυτό σε κάνει ακόμα πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου. Ποτέ δεν θα μπορέσω να σου κρατήσω κακία, ό,τι κι αν γίνει, μετά από τόσες όμορφες αναμνήσεις που μου έχεις χαρίσει. Το συναίσθημα της "πρώτης φοράς" είναι κάτι μοναδικό. Αν και καμιά φορά νιώθω σαν να είναι ξανά η πρώτη, ποτέ δεν θα νιώσω το ίδιο συναίσθημα όπως όταν με φίλησες για πρώτη φορά. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω εκείνη τη στιγμή ξανά και ξανά, για πάντα.

Ακόμα μου φαίνεται σαν όνειρο όλο αυτό, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Πως από απλά μηνύματα πήγαμε στο φλερτ, στο "θέλω να σε δω", στο "πότε θα βρεθούμε ξανά;", στο "σε αγαπάω", στο να είσαι δικός μου και εγώ δική σου.

Έχουμε περάσει πολλά, το ξέρω, και ίσως να μην μας αξίζει να είμαστε ακόμα εδώ και να προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που έχουμε μετά από τόσες αποτυχίες... αλλά σίγουρα αξίζει να παλέψω, εγώ, για εμάς, δεν μετανιώνω που σε γνώρισα και που κάτι σε τράβηξε σε μένα. Και που προσπάθησα και κατάφερα όλο αυτό που ήταν μόνο σκέψεις και όνειρα να γίνει πραγματικότητα.

Σε αγαπάω πολύ. Πάντοτε δική σου.

[fegg4ropetra]

Αξίζει να αγαπάς, αξίζει να προσπαθείς...

Σήμερα κοίταξα έξω απ' το παράθυρο μου. Εκεί που χαζευα το χιονισμένο τοπίο γύρω μου, το μάτι μου έπιασε κλεφτα μια στιγμή σε ένα γειτονικό παράθυρο. Ήταν το μοναδικό παράθυρο με ανοιχτό φως γύρω. Ήταν το δωμάτιο της κουζίνας ενός σπιτιού. Μέσα σε αυτό το δωμάτιο ήταν μια γυναίκα που μαγείρευε. Ξαφνικά διακρίνω μια αντρική φιγούρα να μπαίνει στο σκηνικό. Της δίνει απαλά ένα φιλί στον λαιμό και πιάνει μια πετσέτα από δίπλα της για να τη βοηθήσει με τα πιάτα. Τον έβλεπα που την κοίταζε με θαυμασμό λες και έκανε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο προσωπικό μου καθώς έβλεπα αυτό το όμορφο ζευγάρι σε μια τόσο απλή καθημερινή στιγμή.

Ξεκίνησα αμέσως να σκέφτομαι τι είναι η αγάπη τελικά... Τι είναι η αγάπη για ��ένα... Πάντα σκεφτόμαστε τις πιο ρομαντικές χειρονομίες. Ραντεβού, ταξίδια, λουλούδια, σοκολάτες, αρκουδάκια. Εγώ νομίζω όμως ότι η αγάπη και ο έρωτας κρύβονται μέσα σε τέτοιες απλές στιγμές. Οταν κάθεσαι στον καναπέ και βλέπεις μια ταινία με τον άνθρωπο σου. Όταν περπατάτε στο δρόμο χέρι χέρι. Όταν σε σκεπάζει επειδή παρατηρεί ότι κρυώνεις. Όταν κοιτάζεστε μέσα στα μάτια και τα λόγια πια δεν έχουν νόημα. Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα...

Μια τέτοια αγάπη θέλω εγώ λοιπόν στη ζωή μου. Απλή. Αληθινή. Μια αγάπη σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες και τα παιδικά. Μια αγάπη αδιαπέραστη, άθραυστη. Με τα πάνω της, με τα κάτω της. Τις συμφορές, τους τσακωμούς, τις επανασυνδέσεις, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τους έρωτες. Μια αγάπη απ' αυτές που όταν χαλαει κάτι το φτιάχνουν και δεν το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία για να αποφύγουν την προσπάθεια. Μια αγάπη ανιδιοτελή. Μια αγάπη 50/50 που όμως μερικές φορές θα χρειαστεί ο ένας να δώσει 70/30 και αντίστροφα. Μια αγάπη σαν

του Τσάντλερ και της Μόνικα στα φιλαράκια

του Καρλ και της Ελι στο Up!

Του Ντέιμον και της Ελενα στο the vampire diari

Του Χαρντιν και της Τεσα στο After

Tου Νειτ και της Τζένι στο Someone Great

Toυ Nειθαν και της Χέιλι στο one tree hill

Tου Λίο και της Πέιτζ στο the vow

Tου Γκας και της Χέιζελ στο λάθος αστέρι

Του Γουίλ και της Στέλλα στο five feet apart

Του Κάιλ και της Λόλα στο LOL

Του Ρον και της Ερμιόνης στον Χάρι Πότερ

Δεν έψαχνα ποτέ μια τέλεια αγάπη. Δεν ήθελα ποτέ το παραμύθι. Την πριγκίπισσα με τον πρίγκιπα. Τον ιππότη με το λευκό άλογο. Το κάστρο, τα στέμματα, τα πλούτη και τα λουσα. Αυτό δεν είναι αγάπη. Αυτό είναι παραμύθι.

Απ' την άλλη δεν έψαχνα ούτε και την εφήμερη συντροφιά. Αυτή που έρχεται, σε κάνει στιγμιαία να νιώθεις έξαψη και 'καυλα' και μόλις αυτή η στιγμή έρχεται στο τέλος της μένεις με ένα μόνιμο κενό. Ένα αίσθημα απογοήτευσης προς τον εαυτό σου. Νιώθεις ένα σκουπίδι, ένα κομμάτι κρέας. Αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους αυτούς που επιλέγουν να ζουν έτσι. Τι μπορεί να τους πλήγωσε τόσο που να αρκούνται σε εφήμερες επαφές και άψυχα σώματα;

Η αγάπη λοιπόν θέλει θυσίες. Θέλει να βάζεις το εγωισμό σου κάτω. Θέλει να είσαι εκεί για τον άλλον όταν στο ζητάει μα και να το καταλαβαίνεις από μόνος σου όταν δεν το κάνει. Να είσαι εκεί ��τα καλά μα και στα άσχημα. Να μην αποχωρείς με την πρώτη αναποδια.

Έχουμε διαστρεβλώσει τόσο τον όρο της αγάπης και τους έρωτα, που πλέον δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Τη μια στιγμή λένε πως όταν κάτι αξίζει πρέπει να παλεύεις γι αυτό και την αμέσως επόμενη στιγμή σου λένε πως αν άξιζε δεν θα έφευγε. Η ζωή όμως δεν είναι τόσο απλή. Οι άνθρωποι είναι περίπλοκοι. Πολλοί δεν γνωρίζουν καν τι χρειάζονται οι ίδιοι. Έχουμε αναπτύξει τόσο πολύ το αίσθημα του φόβου προς τον έρωτα που δεν αφήνουμε κανέναν να ρίξει αυτά τα τείχη απλά γιατί δεν θέλουμε να πληγωθούμε. Επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο, μακριά απ' το ρίσκο για να νιώθουμε ασφαλείς.

"Ότι είναι να γίνει θα γίνει"

"Αν είναι γραφτό δεν χρειάζεται να παλέψεις"

"Μάλλον δεν είναι για μένα"

"Σωστός άνθρωπος λάθος στιγμή"

"Λάθος timing"

Τι λάθος timing; Ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος;

Καθησυχάζουμε το μυαλό μας με δικαιολογίες όλη την ώρα για να αποφύγουμε να ζήσουμε καταστάσεις που μπορεί να μας πονέσουν. Δεν τολμάμε για τον έρωτα. Δεν ρισκάρουμε για τους ανθρώπους που είναι εκεί για μας.

Ή το κάναμε κάποτε και επειδή δεν βγήκε σε καλό μια φορά δεν το ξαναπροσπαθησαμε. Ποιος είπε όμως πως ο έρωτας δεν πονάει; μπορεί να σε ρίξει στα πατώματα να κλαίς για μερες ολόκληρες. Μπορεί να νιώθεις την καρδιά σου να σπάει απ' τον πόνο.

Κανείς όμως δεν σκέφτεται το ποσό ωραία πέρασε μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο. Το ποσό όμορφες, απλές στιγμές έζησε που θα χαραχθούν στη μνήμη του για πάντα. Ο πόνος θα περάσει. Θα γίνουν όλα αναμνήσεις και ιστορίες που θα λες στους επόμενους. Θα σηκωθείς, θα αγαπήσεις ξανά, θα ερωτευτείς, θα κάνεις έρωτα, θα γελάσεις, θα μαλώσεις, θα φωνάξεις... Θα ξαναπέσεις. Αυτό δεν πρέπει να μας σταματάει απ' το να σηκωθούμε για ακόμα μια φορά.

Πιστεύω πως για όλους υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος που θα καταφέρει να ρίξει όλα αυτά τα τείχη που χτίζουμε όσο περνάνε τα χρόνια.

"Ο καθένας είναι όμορφος σε διαφορετικά μάτια" έλεγα πάντα. Αγαπώ αυτή τη φράση. Δεν πα να είσαι χοντρή ή λεπτή, κοντός ή ψηλός, γυμνασμενος ή αγυμναστος, ντουλάπα ή οδοντογλυφίδα, ξανθιά, μελαχρινή, καστανή, κοκκινομάλλα, λευκή, μαύρη. Υπάρχει εκεί έξω, μέσα σε αυτόν τον πλυθησμό των 8 δισεκατομμυρίων ατόμων, ένας άνθρωπος και για σένα. Και για μένα. Μπορεί αυτόν τον άνθρωπο να τον βρεις στα 15, στα 20, στα 50 ή και στα 80. Μέχρι αυτός ο άνθρωπος να έρθει στη ζωή σου πρέπει να ζήσεις. Πρέπει να αγαπήσεις, να πονέσεις, να πέσεις και να ξανασηκωθείς. Να χαρείς, να νευριασ��ις, να απογοητευτείς, να εντυπωσιαστείς. Να βρεις τον εαυτό σου. Ή και να βρεις τον εαυτό σου όταν συναντήσεις αυτό το άτομο. Βλέπεις εμείς οι άνθρωποι νιώθουμε την ανάγκη πως πρέπει να βρούμε το ποιοι είμαστε πορευόμενοι μόνοι σε αυτό το ταξίδι. "Θέλω να βρω τον εαυτό μου" λέμε και απομακρυνόμαστε από κάθε άνθρωπο που είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει ταξιδεύοντας μαζί μας. Γιατί νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε βοήθεια. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως τον εαυτό σου τον βρίσκεις μέσα απ' τη ζωή. Μέσα απο καταστάσεις πόνου και χαράς χτίζουμε τον χαρακτήρα μας. Ξεκινάει απ' την οικογένεια, μετά περνάει στις παρέες, στο σχολείο και στο τέλος καταλήγει σε σένα. Ο εαυτός μας είναι οι επιλογές μας και το πώς επιλέγουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Αυτό μας κάνει μοναδικούς. Αλλά ποτέ δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε ο καθένας, αν καθόμασταν απλά στο καβούκι μας μακριά απ' τον έξω κόσμο νομίζοντας πως η ψυχική ηρεμία και γαλήνη θα μας έρθει ουρανοκατέβατη.

Στην ταινία call me by your name υπάρχει μια σκηνή που μιλάει ο πατέρας στον πληγωμένο από ερωτα γιο του Έλιοτ και του λέει "We rip out so much of ourselves to be cured of things faster that we go bankrupt by the age of 30 and have less to offer each time we start with someone new. But to make yourself feel nothing, so as not to feel anything, what a waste..."

Γι αυτό λοιπόν, αξίζει να πάρουμε ρίσκα στη ζωή μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε να βλέπουμε πιο θετικά τη ζωή. Μια την έχουμε άλλωστε. Αγάπα, μίσησε, αλλά πάνω απ' όλα ζήσε.

"Κι αν δεν μου βγει σε καλό;"

Κι αν όμως σου βγει; Τι έχεις να χάσεις;

Είτε δεν θα σε βγάλει πουθενά θα κλάψεις λίγο θα πονέσεις και θα ξαναπατήσεις μετά στα πόδια σου...

Ή

θα βγει σε κάτι πάρα πολύ καλό και θα έχεις μια ακόμη εμπειρία στη ζωή σου που θα σου φέρει υπέροχες στιγμές και θα ευχαριστείς το σύμπαν/θεό που πήρες την απόφαση να το ρισκάρεις και να το ζήσεις.

Πάμε και όπου βγει...

Εσύ ποιον δρόμο θα διαλέξεις λοιπόν;

[mariexdiary]

Τετάρτη 15/5/2024, 04:03

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω.. Δεν ξέρω τι να προγράψω.. Αλλάζω. Αλλάζω κάθε μήνα. Αλλάζω προς το καλύτερο. Με κοιτώ στο καθρέφτη και μου αρέσω! Είναι πολύ σημαντικό να αρέσουμε στον εαυτό μας γιατί όλα ξεκινούν από μας. Οι τελευταίοι οι τρεις μήνες είναι διαφορετικοί. Είμαι αγνώριστη μέσα μου. Πόσο πολύ μου αρέσω!

Η αλήθεια είναι πως νόμιζα ότι θα πεθάνω χωρίς να... Μη ρωτήσεις γιατί αγαπητό μου με ημερολόγιο, ξέρεις πως έχω ένα θέμα με το σώμα μου, με τα κιλά μου, ή καλύτερα με την κοιλιά. Ήταν να μην πάρω φόρα τελικά.. Αλλάζω γκόμενους κάθε μήνα. Ναι, έχω αυτή την ικανότητα. Ποιος να το' λέγε. Είναι κάποια πράγματα τα οποία ήθελα πάντα να κάνω στη ζωή μου αλλά ήξερα ότι δεν θα συμβούν ποτέ. Ξέρω, είμαι ηλίθια. Ώρες ώρες δεν πιστεύω στη δύναμη του εαυτού μου.

Οι εραστές μου:

Ευτυχώς οι εραστές μου είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Καλύτερα, γιατί βαριέμαι πολύ εύκολα πλέον. Είναι διαφορετική στην καθημερινότητά, στη ζωή, στα ζώδια και στις ηλικίες τους.

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Αιγόκερω, 31 ετών, και ελεύθερο. Αν με ρωτάς πως είναι στο σεξ, μου άρεσε αρκετά. Είχε μία ερωτική αποπλάνηση όλο το σκηνικό. Εγώ με την αποπλάνηση, τρελαίνομαι! Τελείωσε όπως έπρεπε, στον χρόνο που έπρεπε. Θα του έβαζα ένα 9!

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Δίδυμο, 41 ετών, σε μία σχέση εδώ και ένα χρόνο που δε ξέρει να κάνει. Αν με ρωτάς πως είναι το σεξ, δεν κατάλαβα και πολλά. Το μόνο καλό που έχει είναι ότι έχει βαρύ χέρι που σημαίνει ότι είναι πολύ καλός στο spanking. Δεν τελείωσε ποτέ. Δύσκολα τελειώνει μου έχει πει. Θα του έβαζα ένα 7!

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Λέοντα, 38 ετών, παντρεμένος με τρία παιδιά. Αν με ρωτάς πώς είναι το σεξ άστα να πάνε! (Με την καλή έννοια όμως). Πλένεται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το σεξ που αυτό γι΄ μένα είναι πολύ σημαντικό. (Δεν θέλω καθόλου να μυρίζει ο άλλος. Θέλω να μυρίζει άρωμα και καθαριότητα) Με ξεκινάει πάντα εγκεφαλικά, που ως γνωστόν όλα από εκεί ξεκινούν. Τελείωσε τρεις φορές μέσα σε τρεις ώρες. Θα του έβαζα ένα 9!

Επίλογος

Ξέρω πως αυτό που κάνω δεν είναι σωστό για κανέναν. Ποιος ορίζει όμως τι είναι σωστό, και τι είναι λάθος; Ξέρω πως περνάω φανταστικά αυτό το διάστημα. Τόσα χρόνια χαμένα.. Τόσα χρόνια να μην έχω γαμηθεί όπως θα ήθελα, όπως φανταζόμουν. Hardcore!  Στο σεξ είμαι πολύ άγρια τελικά. Εντάξει, στην αρχή θέλω λίγο το χρόνο μου αλλά μετά γίνομαι λιοντάρι! Θεέ μου, πως τα λέω.. Τα πιστεύω όμως!

Πείτε με πουτάνα, τσούλα. Δεν με απασχολεί, ούτε θα στεναχωρηθώ. Ξέρω όμως ότι περνάω πολύ καλά! Ξέρω πως πλέον κάθε στιγμή είναι μοναδική! Αυτό το οφείλω στην Ινδία. Ευχαριστώ! Ήρθα στην Ελλάδα μετά τις διακοπές μου και ενεργοποίησα το κάρμα μου. Δεν πιστεύω αυτά που ζω τους τελευταίους μήνες!

Καλό Καλοκαίρι!

[theklaapologist]

Αρι προπαγάνδα που δεν έφτασε στο τελικό πολλ <333 (κυριολεκτικά κανένας δεν το ζήτησε αλλά ούπς <3) (μου αρέσει να μιλάω γι αυτόν)

1. Named after τους δυο γενάρχες των ξωτικών, ο Αρρύων ο πρώτος ο μέγας που θεωρείται υπεύθυνος για όλα τα κακα που έχουν συμβεί στα ξωτικά και ο Αρρύων ο δεύτερος ο σοφός που τα αποκατέστησε στα μάτια θεών και ανθρώπων

2. Μέρος ενός ινσειν πολικιουλ που αποτελείται από δυο άλλους μοναχούς (τον Τιβέριο και τη Σινλια) και μια φιλόσοφο μάγισσα (τη Μαριαμ)!!!!

3. Μαχαίρωσε το Νελσον και μετά μαχαίρωσε τον εαυτό του κι έκανε μετάνοιες για έναν μήνα όχι επειδή ένιωθε άσχημα για το Νελσον αλλά επειδή έχυσε αίμα μέσα στο ναό. Σημαντικό να ειπωθεί ότι μαχαίρωσε τον εαυτό του όχι σαν τιμωρία αλλά για να φύγει το μίασμα από το άλλο αίμα. Πιστεύει ότι το δικό του είναι άγιο.

4. Father to a fucking weird little girl αλλά αυτή δεν μας απασχολεί ακόμα θα σας πω άμα κάνουμε πολλ για τα ζευγάρια μας γιατί αποτελεί σημαντικό μέρος της Αρι/Μαριαμ προπαγάνδας

5. Έχρισε την αυτοκράτειρα (δηλαδή σ’αυτον έδωσε τον θρησκευτικό της όρκο) και στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει μόνιμη ιδέα ότι μπορεί να την ρίξει άμα του σπάσει πολύ τα νεύρα

6. Έχει ένα wyvern 🥺 τη λένε Άννα 🥺 (από την κολλητή/ ερωμένη της τυπισσας που τα δημιούργησε)

7. Από τη μεριά του πατέρα του σύμφωνα με τη μυθολογία, πρόγονος τους είναι ο Νε��ά Ναζαρί (και τώρα κατάλαβα ότι μοιάζει φουλ με τη Ναζαρέτ αλλά όχι δεν είναι κάποιου είδους Τζιζους μεταφορ) που ήταν ο πρώτος νεκρομαντης και ιστοριογράφος. Άμα δεν ήταν το σόι του Αρι δεν θα υπήρχε νεκρομαντεία υωυ

8. Όταν πήγε να σκαρφαλώσει το βουνό στο οποίο έγινε το πιο σημαντικό γεγονός σύμφωνα με τη θρησκεία του είδε σκόρπιες μούμιες και η πρώτη του αντίδραση ήταν να διαλογιστεί προσπαθώντας να ανοίξει το μυαλό του στις ψυχές τους για να τον καθοδηγήσουν. Φλοπαρε αυτή η προσπάθεια κι έτσι έκανε ότι έκανε μόνος του, όταν ανέβηκε στην κορυφή όμως και κοίταξε κάτω τους είδε ζωντανούς κι έτσι Κατάλαβε™️

9. He can throat sing αυτό είναι τόσο σεξι

10. Αν θυμάστε είχα αναφέρει έναν σαντμποι ιππότη που τα είχε ο Νελσον, λοιπόν αυτός ο ιππότης ήθελε να γίνει παπάς κι αγαπούσε πολύ τη θρησκεία αλλά κάθε φορά που περνούσε ο Αρι από μπροστά του τον έπιανε κρίση πανικού και χεζοταν πάνω του καταλαβαίνετε ΠΟΣΟ κολλημένος θα πρέπει να είσαι για να παθαίνει τσοτσοδυνη ένας τύπος που άμα ζούσε στις μέρες μας ειδώλο του θα ήταν ο Χριστόδουλος;;;;;;;

[justforbooks]

Νίκος Μπακουνάκης

Το βιβλίο «Γκούτλαντ, ο Γουσταύος Κλάους και η χώρα του κρασιού» του Νίκου Μπακουνάκη είναι μια θαυμάσια μυθιστορηματική αφήγηση της ιστορίας του Βαυαρού εμπόρου που ήρθε στην Πάτρα στα μέσα του 19ου αιώνα και δημιούργησε την Οινοποιία Achaia Clauss.

Το βιβλίο Γκούτλαντ, ο Γουσταύος Κλάους και η χώρα του κρασιού του Νίκου Μπακουνάκη είναι μια θαυμάσια μυθιστορηματική αφήγηση της ιστορίας του Βαυαρού εμπόρου που ήρθε στην Πάτρα στα μέσα του 19ου αιώνα και δημιούργησε την Οινοποιία Αχαΐα, έναν εντυπωσιακό μικρόκοσμο ανθρώπων που συνέβαλε με τον δικό του τρόπο στη δημιουργία των κρασιών της Γκούτλαντ, γνωστών σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τα γεγονότα και τα πρόσωπα που ��ρωταγωνιστούν σε αυτό το γοητευτικό ιστορικό ταξίδι που καλύπτει περισσότερο από έναν αιώνα, έως το 1949, και έχει επίκεντρο την Πάτρα συνθέτουν την ιστορία της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης σε μια εποχή που ακόμα διαμορφωνόταν το ελληνικό κράτος.

«Στο εξώφυλλο του βιβλίου, στη φωτογραφία του 1900 που τραβήχτηκε για το τέλος του αιώνα, είναι όσοι εργαζόμενοι βρίσκονταν στην οινοποιία εκείνη τη στιγμή», εξηγεί ο Νίκος. «Από τα ρούχα, τα κοσμήματα αλλά και από τη στάση του σώματος καταλαβαίνουμε ότι εκπροσωπούνται όλες οι κατηγορίες των εργαζομένων, υπάλληλοι, στελέχη, χωριάτισσες που φοράνε λινατσένια ρούχα, παιδάκια με τις ντρίλινες ποδιές, ο φουστανελοφόρος, Γερμανίδες με τα πλαστρόν.

Επίσης, έχει ενδιαφέρον το ότι ανάλογα με το τι είναι κρατούν και διαφορετικό ποτήρι. Υπάρχει και ένας μουσικός Βαυαρός ο οποίος κρατάει το τσίτερ, το παραδοσιακό έγχορδο όργανο της Κεντρικής Ευρώπης, που το είχαν πάρα πολύ στα πανηγύρια. Στο κέντρο είναι ο οινολόγος της εταιρείας, ο Ιάκωβος Κλίπφελ, δίπλα του είναι η γυναίκα του Αδελαΐδα και πίσω του ο γιος του Χέρμαν με τρουά πιες κοστούμι, παπιγιόν και ρολόι με αλυσίδα. Μπορείς να φτιάξεις μια ιστορία με αυτήν τη φωτογραφία».

— Γιατί σε ενδιέφερε ο Γουσταύος Κλάους; Γιατί είναι κατά κάποιον τρόπο παιδικό βίωμα. Μεγάλωσα στην Πάτρα και η οινοποιία του Γουσταύου, η Αχάια Κλάους, ήταν εκεί, παρούσα. Ήταν ένας χώρος όπου πηγαίναμε εκδρομές, αλλά ήταν και η Μαυροδάφνη, ένα παραδοσιακό ποτό την περίοδο του καρναβαλιού – παραμένει, ιδιαίτερα αυτή που έχει την ιστορική ετικέτα και τον κωδικό 601, που ήταν η μυστική συνταγή στο βιβλίο συνταγών του Γουσταύου. Το βιβλίο το αφιερώνω στον παππού μου, ο οποίος είχε γεννηθεί το 1888 και είχε κι αυτός αμπέλια.

Μεγάλωσα μέσα στα αμπέλια, δηλαδή έχω τη μνήμη του αμπελιού, της ζωής στο όριο μεταξύ της πόλης και των κτημάτων, των αγροκτημάτων, του αγροτικού χώρου, της ελιάς, του σταριού, οπότε με ενδιέφερε πολύ ο Γουσταύος. Επιπλέον, όταν άρχισα λίγο να τον ψάχνω, είδα ότι είναι μυθιστορηματικός ήρωας, η ζωή του είναι σαν ένα μυθιστόρημα, οπότε σκέφτηκα να κάνω αυτή την έρευνα, η οποία πραγματικά με οδήγησε σε περιοχές που ούτε καν φανταζόμουν ότι υπήρχαν.

— Οι λεπτομέ��ειες που περιγράφεις είναι εκπληκτικές. Πού βρήκες τις πηγές για να γράψεις το βιβλίο; Τα περισσότερα στοιχεία σε αυτό το βιβλίο προέρχονται από τα αρχεία της Αχάια Κλάους. Ο Γουσταύος, ως Γερμανός, ήταν πάρα πολύ συστηματικός. Βέβαια, δεν ήταν ο τυπικός Γερμανός, ήταν Πρώσος, Βαυαρός, πιο ανάλαφρος, μολονότι ήταν προτεστάντης και όχι καθολικός, όπως οι περισσότεροι Βαυαροί. Επομένως υπάρχει ένα συστηματικό αρχείο όπου είναι καταγεγραμμένο το παραμικρό. Υπάρχει το μετοχολόγιο, που είναι πάρα πολύ σημαντικό, το πώς οι μετοχές περνάνε από τον έναν μέτοχο στον άλλον, υπάρχουν τα βιβλία εισερχόμενης-εξερχόμενης αλληλογραφίας που περιέχουν τεράστιες πληροφορίες, υπάρχει το βιβλίο επισκεπτών που τηρείται απ’ το 1885 μέχρι και σήμερα, με κείμενα γραμμένα στα γερμανικά και στα ελληνικά της εποχής του Κλάους, δηλαδή περίπου μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το μεγαλύτερο μέρος των εγγραφών είναι στα γερμανικά, στα ελληνικά αρχίζουν να γράφονται από το 1920 και μετά. Αλλά το αρχείο δεν είναι μόνο έγχαρτο, το βλέπεις και στο τοπίο, δηλαδή στον τρόπο που είχε διαμορφωθεί με τα κτίσματα. Υπάρχει, επίσης, το αρχείο των μηχανημάτων με τα οχήματα που χρησιμοποιούσαν, τα πυροσβεστικά για να σβήνουν τις φωτιές και τα κάρα που μετέφεραν το κρασί και ήταν ειδικά διαμορφωμένα, κοίλα κατά κάποιον τρόπο, για να τοποθετούν και να σφηνώνουν τα βαρέλια – υπάρχουν και τα εργαλεία με τα οποία έφτιαχναν τα βαρέλια.

Υπάρχει πάρα πολύ φωτογραφικό υλικό, π.χ. με τους ναΐσκους που είχε δημιουργήσει για τους ορθόδοξους και για τους καθολικούς εργαζόμενους. Είναι πολλά τα στοιχεία που μπορείς να πάρεις από τον τόπο που λειτουργεί συνολικά ως αρχείο, και μπορούν να σε βοηθήσει να τον ανασυστήσεις. Ουσιαστικά ήθελα να ανασυστήσω και το τοπίο, και την καθημερινή ζωή, μέσα από τους γάμους και τις κηδείες κ.λπ.

— Το βιβλίο ξεκινάει από την Τεργέστη. Πώς ήταν εκείνη την εποχή; Η Τεργέστη είναι ουσιαστικά το λιμάνι της Κεντρικής Ευρώπης, το λιμάνι της Αυστροουγγαρίας, απ’ όπου ξεκινούσαν όλες οι μεγάλες γραμμές για το Λεβάντε και την Ανατολή, και αργότερα για την Αμερική. Από κει έφευγαν όλα τα πλοία που έπαιρναν τους μετανάστες Σλάβους, Αλβανούς, Έλληνες και Τούρκους και τους πήγαιναν στην Αμερική όταν έγινε η μεγάλη μετανάστευση στα τέλη του 19ου αιώνα. Ταυτόχρονα από εκεί ξεκινούσαν και οι μεγάλες επιβατικές γραμμές, οι οποίες κατέβαιναν την Αδριατική Θάλασσα, έπιαναν δεξιά και αριστερά, δηλαδή στα λιμάνια της Δαλματίας και της Ιταλίας, μετά στην Κέρκυρα, στην Πάτρα, και μετά διακλαδίζονταν. Η μία πήγαινε πήγαιναν προς Αλεξάνδρεια και Άγιους Τόπους, και αργότερα, όταν άνοιξε και η Διώρυγα του Σουέζ, έφταναν μέχρι την Ινδία – ξεκινάω το βιβλίο με ένα πλοίο που έρχεται από την Ινδία, του Αυστριακού Λόυδ, και δύο ναύτες του έχουν πανώλη και πεθαίνουν, αλλά η πόλη δεν ταράζεται απ’ αυτό και συνεχίζει τη ζωή της.

Η άλλη γραμμή πήγαινε προς Κωνσταντινούπολη και Μαύρη Θάλασσα. Επομένως, δεν ήταν μόνο μια πύλη εξόδου της Αυστροουγγαρίας και της Κεντρικής Ευρώπης, όπου έφταναν και σιδηροδρομικές γραμμές κλπ., ήταν ταυτόχρονα και ένα κέντρο αναφοράς όλου του κόσμου των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Ήταν μια πόλη κοσμοπολίτικη, γιατί το ορθόδοξο νεκροταφείο της Τεργέστης –σήμερα ένα μνημείο όπου μπορείς να δεις όλα τα ονόματα των εμπόρων που έμεναν εκεί– είχε Αυστριακούς, Ούγγρους, Σλοβένους, Εβραίους, Έλληνες, είχε καταπληκτικά ξενοδοχεία, είχε θέατρα, είχε καταστήματα… Ο ήρωάς μου, ο Γουσταύος Κλάους, παίρνει το πλοίο του Λόυδ που προανέφερα, μιας μεγάλης ατμοπλοϊκής εταιρείας που μετέφερε επιβάτες, εμπορεύματα, ζώα, άλογα κυρίως που προορίζονταν για τους διάφορους τοπικούς πολέμους.

— Για ποιον λόγο είχε έρθει ο Γουσταύος στην Ελλάδα; Πώς βρέθηκε στην Πάτρα; Τον 19ο αιώνα έχουμε την αποικιακή εξάπλωση των μεγάλων βιομηχανικών χωρών – κεντρική θέση κατείχαν τα προϊόντα υφαντουργίας της αγγλικής βιομηχανίας. Έτσι ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγής και του εμπορίου του βάμβακος ήταν στην Κεντρική Ευρώπη, κυρίως γύρω απ’ τη λίμνη Κωνσταντία, και από τις βαυαρικές της ακτές, και από τις ελβετικές. Αυτοί οι έμποροι και οι επιχειρηματίες κατέβηκαν προς τον Νότο, είτε στη νότια Ιταλία, στην περιοχή της Καμπανίας, της Νάπολης, είτε στην Ελλάδα, στα Ιόνια Νησιά και στο νέο κράτος τότε, για να επεκτείνουν το εμπόριο των προϊόντων υφαντουργίας.

Έτσι, λοιπόν, ο Κλάους ήρθε ως διευθυντής μιας τέτοιας εταιρείας ενός Ελβετού που λεγόταν Φεντερίκο Γκρούμπερ, η οποία γρήγορα αυτονομήθηκε από το κέντρο της στη Γένοβα και, εκτός από εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, άρχισε να κάνει και εξαγωγές αγροτικών προϊόντων, δηλαδή λάδια, σταφίδες, βελανίδια, που τα χρησιμοποιούσαν σε βυρσοδεψεία για την κατεργασία του δέρματος, μετάξι, σύκα – όλα αυτά τα προϊόντα παρήγε η αγροτική Ελλάδα τότε. Έτσι, το 1852 και στις αρχές του 1860, παράλληλα με το εμπόριο, δημιούργησε την οινοποιία.

— Ήταν 27 χρονών όταν ήρθε. Σε τι συνθήκες βρήκε την Πάτρα; Η Πάτρα ήταν ένα χωριό. Υπάρχει μια περιγραφή του Φλομπέρ, ο οποίος τελειώνει εκεί το μεγάλο ταξίδι στην Ανατολή, που την αναφέρει ως μια πόλη άθλια, και υποτίθεται ��τι έμεινε στο καλύτερο ξενοδοχείο της. Στις επιστολές που στέλνει στη μητέρα του τη�� λέει ότι «μένουμε σε ένα ξενοδοχείο που ο θεός να το κάνει, καταγώγιο, η τουαλέτα είναι έξω, σε ένα δωμάτιο που είναι και κοτέτσι, είναι μια τρύπα, και είμαι σίγουρος ότι ο μάγειρας μαρινάρει τα κοτόπουλα και όλα αυτά που μαγειρεύει με τα σκατά. Το μόνο ενδιαφέρον που βρίσκω σε αυτό το ξενοδοχείο είναι ένας νεαρός στον οποίο μόλις αχνοφαίνεται το μουστάκι». Μετά την Επανάσταση του ’21, δηλαδή μετά τη δημιουργία του κράτους, η Πάτρα είναι μία από τις πρώτες πόλεις που σχεδιάζεται από τον Σταμάτιο Βούλγαρη που ήταν μηχανικός της γαλλικής στρατιάς.

Ο Βούλγαρης σχεδιάζει μια πόλη μοντέρνα, κατά μήκος της θάλασσας –γιατί η Πάτρα ως τότε δεν έφτανε στη θάλασσα, ήταν γύρω από το κάστρο, η λεγόμενη Παλιά Πόλη–, η οποία γίνεται πλέον το εμπορικό λιμάνι της δυτικής Ελλάδας και γενικά το κέντρο του εμπορίου σταφίδας, το οποίο άφηνε τεράστιο κέρδος. Χάρη σε αυτό το εμπόριο συγκεντρώθηκαν στην Πάτρα πάρα πολλοί έμποροι, και ξένοι, κυρίως Εγγλέζοι και Γερμανοί, αλλά και Έλληνες που ήταν είτε της διασποράς, δηλαδή από το Λιβόρνο, την Τεργέστη, είτε Έλληνες απ’ τις οθωμανικές επαρχίες, απ’ την Ήπειρο, απ’ τη Σμύρνη.

Επομένως ήταν μια πόλη που είχε δυναμική, έτσι αναπτύχθηκε πάρα πολύ σύντομα, ο πληθυσμός της αυξήθηκε πάρα πολύ. Προς το τέλος του 19ου αιώνα και μέχρι τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ήταν μια πολύ κομψή νεοκλασική πόλη. Μετά, με την αντιπαροχή κ.λπ., ιδιαίτερα την περίοδο της χούντας, άρχισε να καταστρέφεται αυτό το απόθεμα των νεοκλασικών κτιρίων, μερικά από τα οποία ήταν μέγαρα, ήταν πολύ μεγάλα κτίρια.

— Ο Γουσταύος τι ρόλο έπαιξε στη διαμόρφωση της εικόνας της πόλης; Αναφέρεις ότι βοήθησε να χτιστεί το Δημοτικό Θέατρο. Ο Γουσταύος ανήκε στο μεικτό μεγαλοαστικό στρώμα που αποτελούνταν από Έλληνες, Γερμανούς και Άγγλους, οι οποίοι χρηματοδότησαν την ανέγερση σημαντικών κτιρίων στην πόλη όπως το Δημοτικό Θέατρο και το Δημοτικό Νοσοκομείο –που υπάρχει ακόμα και έχει μετατραπεί σε ένα είδος πολιτιστικού κέντρου–, εκκλησίες, και τα ιδιωτικά τους μέγαρα βέβαια. Έφτιαχναν ένα είδος μετοχικών εταιρειών και με τα χρήματα αυτά χρηματοδοτούσαν τις κατασκευές. Δεν υπήρχε η έννοια του κράτους, υπήρχε μία τοπική αυτονομία θα λέγαμε.

— Το οινοποιείο πότε το φτιάχνει; Το οινοποιείο αρχίζει να το δημιουργεί απ’ το 1861, με την αγορά των αμπελώνων και με την ανέγερση των πρώτων κτιρίων. Μέσα σε μία δεκαετία, 1871-72, όταν κάνει πλέον ανώνυμη εταιρεία την οινοποιία αυτή με μετόχους απ’ όλη την Ευρώπη, κυρίως μεγάλους εμπορικούς οίκους, παίρνει μορφή όλο αυτό το τοπίο, γίνεται όπως το βλέπουμε σήμερα.

— Μίλησέ μου για το τοπίο που διαμόρφωσε. Πρώτα απ’ όλα, αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει ακόμα και σήμερα είναι ένα skyline από πέτρινους πύργους, οι οποίοι είναι ψηλότεροι απ’ όλα τα άλλα κτίρια. Αυτοί οι πέτρινοι πύργοι σχετίζονταν με την προστασία και την άμυνα του οινοποιείου, γιατί ο Κλάους το δημιουργεί στο διάστημα της μεσοβασιλείας, δηλαδή από την έξωση του Όθωνα μέχρι τον ερχομό του Γεωργίου Α’, μια εποχή έξαρσης των ληστειών – άλλωστε και ο ίδιος έπεσε θύμα ληστείας του περίφημου Τάσου Λύγκου του αρχιληστή. Δημιουργεί, λοιπόν, αυτούς τους πύργους, οι οποίοι, εκτός του ότι δημιουργούν μια επιβλητική εικόνα κατά τα πρότυπα των γαλλικών σατό, των οινοποιείων ιδιαίτερα της περιοχής του Μπορντό, είχαν και την πρακτική λειτουργία της προστασίας και της οχύρωσης των εργαζομένων σε περίπτωση που γίνονταν επιθέσεις από ληστές.

Γι’ αυτό υπήρχε σκοπευτήριο μέσα στην οινοποιία και εκπαιδεύονταν οι εργαζόμενοι στη χρήση των όπλων. Περισσότερο θυμίζει Τοσκάνη το τοπίο εκεί, δεν είναι το τοπίο της Βουργουνδίας. Κάποιοι γερμανικοί οδηγοί της εποχής το συνέκριναν με ένα οινοποιείο στη Νότια Αφρική, που είχαν δημιουργήσει Ολλανδοί. Έχει τρεις πύργους, τη βίλα του Γουσταύου, την Γκούτλαντ, η οποία όταν η εταιρεία πέρασε στους Έλληνες ιδιοκτήτες της ονομάστηκε βίλα Κωστάντζα, από το όνομα της γυναίκας του νέου ιδιοκτήτη (είναι μουσείο τώρα), έχει κελάρια – μάλιστα ένα από τα πρώτα ονομάστηκε Μπασίλικα, γιατί είχε τον ρυθμό της βασιλικής.

Το τοπίο συμπληρωνόταν από τα αμπέλια, που ήταν ακριβώς έξω απ’ την οινοποιία –υπάρχει και σήμερα ένα μέρος τους–, τις μεγάλες δεξαμενές που είχε για νερό και γενικότερα από τα βαρέλια. Δηλαδή υπάρχει το χτισμένο κομμάτι, το τοπίο των εξαρτημάτων και των οχημάτων, και το φυσικό τοπίο, κυρίως τα κυπαρίσσια που ορίζουν τους δρόμους, όπως στην Τοσκάνη. Τα κυπαρίσσια τα χρησιμοποιούσαν και για την ξυλεία.

— Τι ήταν το Γκούτλαντ που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο σου; Γκούτλαντ είναι μια γερμανική λέξη, η οποία όμως δεν υπάρχει στα γερμανικά, είναι το ανάποδο της εύφορης γης. Ήταν η βίλα του, το σπίτι όπου έμενε στην οινοποιία, και υπάρχει αυτούσια σήμερα. Παντού στο υλικό της εποχής και στις διαφημίσεις αναφέρεται ως Γκούτλαντ, μέχρι και στις καρτ-ποστάλ. Μου άρεσε ως τίτλος όχι μόνο γιατί έτσι ονομάστηκε η εταιρεία αλλά γιατί ουσιαστικά παραπέμπει σε μια «χώρα» που κατοικείται, δεν είναι απλώς ένας επιχειρηματικός χώρος. Ζουν σε αυτήν άνθρωποι που παντρεύονται και τα παιδιά τους μ��γαλώνουν και πάνε σχολείο εκεί, πεθαίνουν και θάβονται εκεί.

— Και ο ίδιος ζήτησε να ταφεί εκεί, ήταν η πατρίδα του αυτή. Ναι, ακριβώς. Έφτιαξε τον τάφο του εκεί.

— Τι άνθρωπος ήταν ο Γουσταύος; Ήταν αγαπητός στην Πάτρα; Γιατί αναφέρεις ότι στην κηδεία του τα στεφάνια ήταν λιγότερα από άλλων Γερμανών που είχαν πεθάνει νωρίτερα. Ίσως δεν είχε τόσο ενεργή παρουσία στη δημόσια ζωή, ήταν διακριτική. Ξέρουμε ότι αλληλογραφούσε με τον Χαρίλαο Τρικούπη στα γαλλικά· ο Τρικούπης προφανώς τον θεωρούσε πολύ σοβαρό και ρωτάει τη γνώμη του για φορολογίες, δημόσια έργα κ.λπ. Δεν έχω βρει, όμως, έντονη παρουσία του στα σωματεία της εποχής, γι’ αυτό ίσως τα στεφάνια ήταν λιγότερα. Από τις καταγραφές που έχουμε από εργαζομένους στους οποίους πέρασε η μνήμη του Γουσταύου Κλάους από τους πατεράδες τους, τους πρώτους κατοίκους της «κολονί» –έτσι ονόμαζε την Γκούτλαντ– φαίνεται ότι ήταν ένας άνθρωπος πολύ αγαπητός, πολύ ήπιος.

— Η Πάτρα απέκτησε γερμανική παροικία τον 19ο αιώνα. Πώς είχαν έρθει τόσοι Γερμανοί; Οι Γερμανοί είναι μια πολύ σημαντική ιστορία της Πάτρας, που τελειώνει με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ασχολούνται με το εμπόριο, την εισαγωγή βιομηχανικών προϊόντων και την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων. Υπάρχουν οι βασικοί έμποροι και επιχειρηματίες όπως ο Γουσταύος Κλάους, ο Θεόδωρος Άμβουργερ, και αυτοί φέρνουν μαζί τους προσωπικό, πολλούς Γερμανούς που γίνονται διευθυντές εταιρείας, υπάλληλοι στα λογιστήρια ή μεσίτες κλπ.

Έτσι δημιουργείται ένας κρίσιμος πληθυσμός Γερμανών. Επηρέασαν πάρα πολύ την κοινωνία, γι’ αυτό στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στη διάρκειά του έχουμε αναφορές από τις μυστικές υπηρεσίες και την αντικατασκοπεία της Βρετανίας, της Γαλλίας κλπ. για το κατά πόσο η Πάτρα είναι έρμα της προπαγάνδας των Γερμανών ακριβώς λόγω του κύρους και της παρουσίας της γερμανικής παροικίας στην πόλη.

— Οι Βαυαροί την εποχή που ήρθε ο Γουσταύος έφευγαν μαζικά από τη χώρα. Η Βαυαρία ήταν σε οικονομική κρίση την εποχή εκείνη, όπως όλα τα νοτιοδυτικά κρατίδια της Γερμανίας. Ο ίδιος ο βασιλιάς, το κράτος, παρότρυνε τους Βαυαρούς να φύγουν, μάλιστα δημιούργησε σειρά νόμων κατά των ανέργων, κατά φτωχών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ένας που απαγόρευε τους γάμους. Δηλαδή, αν ήσουν φτωχός, δεν είχες στον ήλιο μοίρα, δεν μπορούσες να παντρευτείς, είχες το δικαίωμα να παντρευτείς μόνο αν αποφάσιζες να φύγεις ή εάν κατατασσόσουν στα εθελοντικά σώματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σε αυτά που έρχονταν στην Ελλάδα για να αντικαταστήσουν τον τακτικό βαυαρικό στρατό που είχε έρθει με την αντιβασιλεία.

Οι Βαυαροί ήρθαν στην Ελλάδα ως εθελοντές, οι παντρεμένοι με τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους. Αλλά ενώ τους παρότρυνε ο βασιλιάς Λουδοβίκος και τους υποσχόταν ότι εδώ θα εύρισκαν μια γη της επαγγελίας, λέγοντάς του ότι γι’ αυτό έστειλε εδώ τον γιο του, έρχονταν κι έβρισκαν φτώχεια, αρρώστιες, ζέστη το καλοκαίρι που δεν μπορούσαν να τις αντέξουν. Πολλοί πέθαναν, άλλοι επέστρεψαν. Οι μόνοι που μείνανε ήταν δύο παροικίες αυτών των φτωχών Βαυαρών: η μία αποτελούνταν από αγρότες που εγκαταστάθηκαν στο Νέο Ηράκλειο, στην Αθήνα, και οι άλλοι από ανθρακωρύχους που πήγαν στα ορυχεία της Κύμης για την εξόρυξη κάρβουνου. Οι Βαυαροί της Πάτρας ήταν επιχειρηματίες.

— Και πώς έμειναν στην Ελλάδα κατά τις διώξεις που έγιναν στους δύο πολέμους; Όσοι είχαν διατηρήσει τη γερμανική υπηκοότητα απελάθηκαν ως εχθρικοί υπήκοοι και οι επιχειρήσεις τους πέρασαν σε καθεστώς μεσεγγύησης του ελληνικού δημοσίου. Όσοι όμως είχαν πάρει την ελληνική υπηκοότητα δεν απελάθηκαν, ήταν Έλληνες πια.

— Α��αφέρεις ότι οι Τριεστίνοι έπιναν με νερό το Terrano και το Istriano. Οι Έλληνες έβαζαν σόδα… Αυτό το αναφέρει ο οδηγός Μπέντεκερ, ο οποίος περιγράφει καφενείο στην Αθήνα όπου πίνουν Δεμέστιχα με σόδα.

— Τι κρασιά έφτιαχνε το Γουσταύος; Έφτιαχνε τα κρασιά που τότε ζήταγε η Ευρώπη και ο κόσμος. Ενισχυμένα, με υψηλό αλκοολικό βαθμό, και γλυκά στον τύπο του Πόρτο, της Μάλαγας, του Μαρσάλα. Αυτός βρήκε την πρώτη ύλη στην ποικιλία Μαυροδάφνη, την οποία έκανε γλυκό κρασί. Αυτό ήταν το πρώτο κρασί του Γουσταύου. Επίσης, έκανε κρασιά που τα έλεγε «σαν», «σαν Μάλαγα», «σαν Πόρτο», «σαν σέρι», όλα όσα κατανάλωναν στην Ευρώπη, στην Ινδία και στη βόρεια Αφρική. Η Μαυροδάφνη ήταν ένα μαύρο μικρόρωγο σταφύλι που σήμερα είναι πολύ της μόδας γιατί από αυτό γίνεται ξηρό κρασί, το χρησιμοποιούν πάρα πολύ ιδιαίτερα σε οινοποιεία της Πελοποννήσου, της Κεφαλονιάς κ.λπ. γιατί είναι ένα σταφύλι που ευδοκιμεί σ’ αυτές τις περιοχές. Μετά ο Γουσταύος αρχίζει να ανακαλύπτει τοπικές ποικιλίες, τις οποίες έχουμε καταγραμμένες στο βιβλίο των συνταγών του.

Είναι περίπου 1.000 σελίδες, μακρόστενο και στο τέλος βρίσκουμε κωδικοποιημένες τις ποικιλίες. Π.χ. έχει ως AD το Αλεπού Δεμέστιχα, την ποικιλία ροδίτης αλεπού, χρησιμοποιεί επίσης το Φιλέρι, την ποικιλία Τριπολιτσά που είναι το μοσχοφίλερο της περιοχής της Αρκαδίας που έχει φλούδα γκρι χρώματος και κάνουν τώρα τα κρασιά blanc de gris κ.λπ. Χρησιμοποιεί, επίσης, τη βολίτσα, που είναι ένα σταφύλι της ορεινής Αχαΐας, το μαύρο Καλαβρυτινό, το Σάντα Μάουρα, μια ποικιλία της Λευκάδας. Ουσιαστικά αρχίζει να φτιάχνει ξηρά κρασιά και από ξηρή Μαυροδάφνη. Το πρώτο του ξηρό κρασί είναι η Δεμέστιχα, το οποίο είναι και τ�� πρώτο που εμφιαλώνει το 1899, γιατί μέχρι τότε τα κρασιά δεν εμφιαλώνονταν, εξάγονταν σε βαρέλια και τα εμφιάλωναν κατά τόπους.

— Πώς ήταν οι συνθήκες εργασίας στο οινοποιείο και στα αμπέλια; Πάρα πολύ σκληρές. Η δουλειά ξεκινούσε πριν από την ανατολή του ηλίου και τελείωνε περίπου μία ώρα μετά τη δύση του, δηλαδή το καλοκαίρι μπορεί να δούλευαν και 14 ώρες. Ακόμα και όταν εισήχθησαν τα ρολόγια στην εταιρεία, η έναρξη και η λήξη της εργασίας γινόταν με μια καμπάνα, η οποία εγκαταστάθηκε στην κορυφή ενός πύργου το 1872 και υπάρχει ακόμα και σήμερα. Χτυπούσε πριν από την ανατολή, οπότε οι άντρες ξεκινούσαν να πάνε στα αμπέλια, στα βαρελάδικα, στις διάφορες δουλειές που έχει μια οινοποιία όλο τον χρόνο.

— Ξέρουμε πόσο ήταν το προσωπικό; Υπήρχε το μόνιμο προσωπικό που έμενε μέσα στην οινοποιία, στα διαμερίσματα των πύργων που ήταν ενός δωματίου ουσιαστικά – μια οικογένεια μπορεί να μοιραζόταν ένα δωμάτιο ή δύο, με κοινή κουζίνα. Μπάνια δεν υπήρχαν, ήταν έξω, αργότερα μπήκαν μέσα στους πύργους. Αυτοί που έμεναν μέσα ήταν γύρω στους 130, αλλά υπήρχαν και πολλοί εποχικοί εργάτες, οι οποίοι έρχονταν από τα γύρω χωριά· αυτή η οινοποιία έδινε δουλειά και στα γύρω χωριά και οι σχέσεις που δημιουργήθηκαν δεν ήταν μόνο σχέσεις εργασίας, πολλά κορίτσια από τα χωριά αυτά παντρεύονταν μέλη της κοινότητας. Π.χ. πολλοί Μαλτέζοι παντρεύτηκαν Ελληνίδες από τα γύρω χωριά.

— Και ο Γουσταύος πήρε γυναίκα Ελληνίδα. Παντρεύτηκε τη Θωμαΐδα Καρπούνη.

— Η οποία πέθανε και τάφηκε στο Μόναχο. Σε ένα νεκροταφείο που είναι τώρα στο κέντρο του Μονάχου, το οποίο δεν λειτουργεί πια ως νεκροταφείο αλλά είναι σικ περιοχή για βόλτα, ένα πάρκο. Δεν ξέρω γιατί δεν τάφηκε στην Ελλάδα, υποθέτω ότι την ήθελε εκεί η κόρη της – έμεναν και οι αδελφές της εκεί. Ήταν πέντε, μόνο μία έμεινε στην Ελλάδα, η Κατίγκω, που παντρεύτηκε τον γραμματέα της βασίλισσας Όλγας, τον Διονύσιο Μεσσαλά. Αυτή ήταν η μόνη συγγενής που παρέλαβε τον νεκρό Γουσταύο όταν έφτασε στην Πάτρα. Στην Ελλάδα έμεναν και οι αδελφοί της Θωμαΐδας, ο Αιμίλιος Καρπούνης, αξιωματικός του Ιππικού που έμενε στην οδό Μηλιώνη στο Κολωνάκι, και ο άλλος που ήταν ο υπασπιστής του πρίγκιπα Γεωργίου, ο αρμοστής στην Κρήτη και είχε πολύ περιπετειώδη ζωή.

Η Θωμαΐδα ήταν κόρη καλής οικογενείας, ο πατέρας της ήταν αξιωματικός. Ανήκε στην πρώτη γενιά παιδιών των αγωνιστών του ’21, που όταν ήταν μικρά τα πήρε ο Λουδοβίκος στη Γερμανία για να τα εκπαιδεύσει, ώστε μετά να γυρίσουν και να στελεχώσουν το κράτος. Σπούδασε στο Μόναχο, στη στρατιωτική σχολή Ευελπίδων, ήρθε στην Ελλάδα με τον Όθωνα στο Ναύπλιο, που ήταν η πρωτεύουσα, και το 1837 στην Αθήνα. Στο Ναύπλιο παντρεύτηκε την κόρη του Βαυαρού διοικητή του Ναυπλίου, την Αμαλία φονς Τρουνς κι εκεί γεννήθηκε η Θωμαΐδα και η δεύτερη κόρη τους, η Ασπασία, που στη συνέχεια έγινε κυρία επί των τιμών. Στην Αθήνα, επειδή αυτός ήταν στον κύκλο του Όθωνα, ανέλαβε διευθυντής του Εθνικού Τυπογραφείου και του Σφραγιδοποιείου που ήταν το κτίριο της οδού Σταδίου.

Ο πρώτος όροφος έγινε η κατοικία τους, όπου έμειναν μέχρι το 1854 που έπιασε φωτιά. Τον κατηγόρησαν ότι δεν είχε φροντίσει για την πυροπροστασία –ήταν σε διακοπές εκείνο το καλοκαίρι στον Πόρο–, αλλά δεν έχει καμία συνέπεια. Ήταν μια οικογένεια πολυμελής, με πολλές σχέσεις με το παλάτι και κυρίως με τη βαρόνη φον Πλίσκο, που είναι η κυρία των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας. Έτσι οι κόρες βρίσκουν γαμπρούς στους χορούς που γίνονταν στο παλάτι, στο πλαίσιο της νέας κοινωνικότητας που δημιουργείται στην Αθήνα. Η Θωμαΐδα, όμως, βρήκε έναν τύπο που δεν ήταν απ’ αυτούς, δεν ήταν ούτε διπλωμάτης ούτε αξιωματικός, όπως συνηθιζόταν, αλλά επιχειρηματίας.

— Και παντρεύονται με προξενιό. Ναι, κι αυτό έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Ο Αθανάσιος Ρουσόπουλος, που έκανε το προξενιό, είχε σπουδάσει στη Γερμανία, όπου και είχε παντρευτεί μια Γερμανίδα σκωτσέζικης καταγωγής. Ήρθε ως φιλόλογος στην Πάτρα, έμεινε δύο χρόνια στο Γυμνάσιο της πόλης, που ήταν από τα πρώτα του κράτους, κι εκεί μπήκε στον κύκλο των Γερμανών, όπου γνώρισε και τον Κλάους. Όταν ήρθε στην Αθήνα και έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετά καθηγητής Αρχαιολογίας τού προξένεψε τη Θωμαΐδα Καρπούνη. Ο Ρουσόπουλος, εκτός από αρχαιολόγος που έκανε ανασκαφές, ήταν και ένας από τους μεγαλύτερους art dealers της εποχής. Μολονότι υπήρχε αρχαιολογικός νόμος, ο οποίος έλεγε «αν βρεις, κάτι πρέπει να το καταγράψεις και να ενημερώσεις τις Αρχές», οι έλεγχοι ήταν μηδαμινοί.

Σήμερα είμαστε πολύ ευαίσθητοι στα θέματα της αρχαιοκαπηλίας, αλλά τότε δεν υπήρχε ακόμη αυτή η ευαισθησία. Στην Αθήνα υπήρχε το κατάστημα Μινέρβα, το οποίο πουλούσε αυθεντικές αρχαιότητες και στην Αθήνα, όπου κι αν έσκαβες, έβρισκες αρχαία κομμάτια – ο Ρουσόπουλος, όταν έφτιαξε το σπίτι του στην οδό Λυκαβηττού, βρήκε στο οικόπεδο ένα νεκροταφείο με εκατοντάδες τάφους. Το πάρτι του γάμου του Κλάους με τη Θωμαΐδα έγινε σε αυτό το σπίτι του, όπου από ένα ημερολόγιο μαθαίνουμε ότι χόρεψαν και χορούς βαυαρικούς και επειδή ήταν Γενάρης σερβιρίστηκαν στρείδια που είχαν έρθει απ’ τα Δαρδανέλια και θεωρούνταν μεγάλη νοστιμιά. Ο γάμος έγινε στο παλάτι, γιατί ο Γουσταύος ήταν ευαγγελικός και εκεί ήταν και η μόνη ευαγγελική εκκλησία.

— Είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, την ποίηση και το διάβασμα ο Γουσταύος. Είχε και μια σχέση με τον Βάγκνερ, την οποία απέκτησε μέσω του πεθερού της κόρης του, του Φον Πέρφαλ, ο οποίος είχε προβάλλει πάρα πολύ τον Βάγκνερ. Είχε διοργανώσει το πρώτο μεγάλο Φεστιβάλ Βάγκνερ στο Μόναχο. Μέσω του Πέρφαλ πήγε στο Μπαϊρόιτ όπου ενθουσιάστηκε και ζήτησε από τον αντιπρόσωπό του στη Βαυαρία να στείλει κρασιά στο σπίτι του Βάγκνερ. Εκεί γνώρισε τα κρασιά του Κλάους ο Λιστ, που ήταν πεθερός του Βάγκνερ. Μάλιστα ενθουσιάστηκε και έστειλε μια επιστολή στον Βαυαρό αντιπρόσωπο, ζητώντας να του στείλει κρασιά μαζί με άλλα πράγματα. Ο Γουσταύος διάβαζε –έχει πολλά βιβλία στη βιβλιοθήκη– γαλλικά και γερμανικά.

Ελληνικά ήξερε, γιατί υπέγραφε στα ελληνικά, αλλά και σε πολλά συμβόλαια αναφέρεται ότι η μετάφραση του πρωτοτύπου έγινε από τον χερ Κλάους. Τα βιβλία έχουν τη σφραγίδα του κι έχουν επίσης αρίθμηση με ένα χοντρό μπλε μολύβι, που είναι τεκμήριο της εποχής του. Έχουμε και βιβλία με αφιερώσεις. Επίσης, έχει πολύ ενδιαφέρον το ότι διάλεξε για να μπει στον τάφο του ένα ποίημα του Ferdinand Freiligrath, ενός Ρομαντικού ποιητή που ήταν επαναστάτης, ταυτισμένος με τις εξεγέρσεις του 1848 και με επαναστατικά κινήματα. Ίσως είχε κι ο ίδιος τις σοσιαλιστικές ιδέες που είχαν πολλοί φιλελεύθεροι αστοί εκείνης της εποχής, έμποροι, βιομήχανοι.

— Τι σήμαινε «μεθοδικώς κατασκευασμένα κρασιά»; Ήταν τα κρασιά που κυρίως δεν είχαν ρετσίνα και δεν είχαν και γύψο – τον χρησιμοποιούσαν τότε για το κολλάρισμα του κρασιού, για τη διαύγειά του, κι αυτό επιβάρυνε το κρασί. Στα μεθοδικώς κατασκευασμένα μπορούμε να δούμε δύο πλευρές: από τη μία ήταν οι προσθήκες, κυρίως ρετσίνι και γύψος, και από την άλλη τα κακά βαρέλια που κρατούσαν οινολάσπες και δεν ευνοούσαν την καλή οινοποίηση. Τον 19ο αιώνα γινόταν και μεταφορά του κρασιού με ασκούς οι οποίοι ήταν από τομάρι�� κατσίκας, που το έκαναν να βρομάει.

— Μίλησέ μου για τον πρώτο οινικό οδηγό του Μέντσερ του 1878. Είναι ένας οδηγός πάρα πολύ πρωτότυπος. Ο Μέντσερ είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Ήταν γιος εμπόρου κρασιών, ο ίδιος είχε κάνει την πρακτική του σε έναν μεγάλο έμπορο στο Ντάρμστατ κι αργότερα έγινε και βουλευτής. Αυτός, λοιπόν, κληρονόμησε από τον πατέρα του το εμπόριο κρασιών, αλλά ήταν και ο πρώτος που άνοιξε ελληνική ταβέρνα στη Γερμανία, την «Πόλη των Αθηνών» στην Νεκάργκεμυντ, στις όχθες του ποταμού Νέκαρ, λίγο πριν φτάσει στη Χαϊδελβέργη, αλλά και στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο. Εκεί λειτουργούσε μέχρι το 2012 και ήταν ένα μνημείο της περιοχής. Ο Μέντσερ εισήγαγε ελληνικά κρασιά στη Γερμανία σε βαρέλια και είχε κάνει και μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία με καρτ ποστάλ, κόμικς, γραμματόσημα που έγραφαν «ελληνικά κρασιά» και με διαφημίσεις στις εφημερίδες της εποχής.

Το 1878 αποφασίζει να έρθει στην Ελλάδα να γνωρίσει επί τόπου τα κρασιά, τους αμπελώνες, τους παραγωγούς κ.λπ., και κάνει ένα μεγάλο ταξίδι. Κατεβαίνει με τρένο μέχρι το Μπρίντεζι και από κει παίρνει το πλοίο του Αυστριακού Λόυδ και πρώτος του σταθμός είναι η Κεφαλονιά, όπου εκστασιάζεται με το Μοσχάτο, του αρέσει πάρα πολύ. Συναντάει εκεί έναν Εγγλέζο οινοποιό, τον Ερνέστο Τουλ, ο οποίος είχε αγοράσει μια χρεοκοπημένη οινοποιία, του Πινιατόρου, η οποία στη συνέχεια έγινε γνωστή ως Βινάρια Τουλ κοντά στο Αργοστόλι. Ο Μέντσερ περιγράφει το τοπίο, το πώς ταξιδεύει, το τι τρώει, είναι καταπληκτική η περιγραφή που κάνει. Ταξιδεύει μαζί με έναν Έλληνα ζωγράφο που δεν ξέρουμε ποιος είναι. Μένουν σε ένα πανδοχείο –πάνω τα δωμάτια, κάτω το μπακάλικο– που πουλάει από παστά μέχρι πετρέλαιο και βρομάει. Εκεί τρώνε. Το πρώτο φαγητό που τρώει είναι μαρουλοσαλάτα και αρνί, πάρα πολύ λιπαρό που μυρίζει έντονα. Τον δυσαρεστεί πάρα πολύ ως γεύση, αλλά λέει «ευτυχώς που εδώ υπάρχουν άφθονα πορτοκάλια, λεμόνια και καλό κρασί».

Μετά από κει πάει στην Πάτρα, βλέπει την Οινοποιία Αχαΐα, του αρέσουν τα κρασιά, τα βρίσκει όμως πολύ ακριβά και κάνει μια συμφωνία πολυετή ώστε να μην ανέβουν οι τιμές. Μετά πηγαίνει στο Οινοποιείο Τρίπου στην Κόρινθο, που δεν είναι τόσο γνωστό –κι αυτή η οικογένεια έχει παντρευτεί Γερμανούς–, και τον πάνε σε ένα πανηγύρι στη Νεμέα. Δεν λέει ποιες ποικιλίες δοκιμάζει, αλλά κάνει γευστικές παρατηρήσεις, γευσιγνωστικές, λέει ότι τα κρασιά έχουν γεύση ψίχας ψωμιού, αμυγδάλου, γράφει ένα πολύ προωθημένο κείμενο για την εποχή, εντελώς γευσιγνωστικό. Μετά έρχεται στην Αθήνα όπου δεν του αρέσουν τα κρασιά, βρίσκει ένα ενδιαφέρον κρασί σε μαγαζί στην αγορά, αλλά πρέπει πρώτα να περάσει από τη βρόμα και τη δυσωδία των ψαράδικων και των χασάπικων. Μετά πηγαίνει στη Σαντορίνη όπου κάνει παρατηρήσεις σημαντικές. Λέει ότι εκεί υπάρχει μια πρώτη ύλη, τα σταφύλια, τα οποία μπορούν να δώσουν καταπληκτικά πράγματα.

Η Σαντορίνη ήταν γνωστή για το περίφημο βινσάντο, αλλά δοκιμάζει ένα γλυκό κρασί, το Καλλίστη του 1829, ένα πάρα πολύ παλιό κρασί – τα γλυκά κρασιά, επειδή έχουν υψηλό αλκοολικό βαθμό, μπορούν να διατηρηθούν. Γενικά, κάνει περιγραφές του τοπίου, των φαγητών, των ταξιδιών που έχουν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Για να πάει από την Αθήνα στη Σύρο κάνει εννιά ώρες με το πλοίο και όταν επιστρέφει τυπώνει τις εντυπώσεις του. Αυτός έγινε ένας δημοφιλέστατος οδηγός, μέχρι το 1896, οπότε οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες δημιούργησαν ένα μεγάλο κύμα ενδιαφέροντος για την Ελλάδα, είχε κάνει έντεκα εκδόσεις. Είναι ο πρώτος εξειδικευμένος οινικός οδηγός που περιέχει οινοποιούς, γευσιγνωσία, φαγητό, ποικιλίες, τις συνθήκες υπό τις οποίες φυλάσσεται το κρασί, πού πίνεται κ.λπ.

— Μετά τον θάνατο του Γουσταύου τι έγινε το οινοποιείο; Ο Γουσταύος πέθανε το 1908. Το 1914 γίνεται ο πόλεμος και το 1916 φεύγουν οι Βαυαροί από την Πάτρα. Όσοι ήταν Γερμανοί υπήκοοι απελάθηκαν και μετά τον πόλεμο οι περιουσίες τους πέρασαν σε καθεστώς μεσεγγύησης, θεωρήθηκαν, δηλαδή, εχθρικές. Το ίδιο έγινε και με την Αχάια Κλάους, οι μετοχές της βγήκαν σε δημοπρασία και στην περίπτωση αυτή μεσεγγυούχοι ήταν ένας Ελβετός κι ένας Έλληνας απ’ την Πάτρα. Βγήκαν 200 μετοχές κι αυτός που συγκέντρωσε τις περισσότερες –που ανήκαν στη μοναδική κληρονόμο του Κλάους, την Αμαλία, την κόρη του, αλλά και στις αδελφές της γυναίκας του και σε ευρωπαϊκές εταιρείες– ήταν ο Βλάσιος Αντωνόπουλος, έμπορος σταφίδας που καταγόταν από την περιοχή της Βλασίας των Καλαβρύτων.

Εκεί ο Γουσταύος είχε βρει τη Δεμέστιχα σε υψόμετρο 700-900 μέτρων. Έτσι η οινοποιία στον 20ό αιώνα ανήκε στον Βλάση Αντωνόπουλο και μετά στα παιδιά του, Κωνσταντίνο, Ανδρέα και Αλέκο. Είχε κι έναν τέταρτο γιο, τον Βασίλη ή Λαλάκη, ο οποίος διαφώνησε με την οικογένειά του και έφυγε, δημιούργησε τη δική του οινοποιία στη Θήβα, τον Κάβειρο. Ο Βασίλης παντρεύτηκε την κόρη της Κατίνας Παξινού και ήταν ο μπαμπάς του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου, του ηθοποιού, και του Φαίδωνα. Ενδιαφέρον, επίσης, έχει και η πολυεθνική κοινότητα που δημιουργήθηκε εκεί και διατηρήθηκε μέχρι το 1980, με τους Ιταλούς, τους Μαλτέζους, τους Έλληνες και τους Γερμανούς που έμεναν μέσα στην οινοποιία.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[poignardeparlebeau]

Επίσης τώρα που σε έχω βρει θα σε πρίζω λίγο αλλά θέλω πολύ τις σκέψεις για το καρακτεριζεσιο του Λαζάρου στο βιβλίο επειδή στην ταινία είναι λίγο πιο bland Και καλούλης και κακομοίρης και ερωτευμένος ενώ στο βιβλίο έχει τύπου αξουαλ θέματα, επίσης εμένα μου είναι πολύ σημαντικό το μπραγκραουντ με την Ύδρα, έχω πολλές σκέψεις Για αυτό

πρήξε με όσο θες πλι��ζζζζ το χρειάζομαι

αυτο που είχες πει ότι ο λαζαρου ειναι τόσο σκατο στο βιβλιο; FUCK YEAHHHH. το λάτρεψα πραγματικά, σε μερικά σημεία ηταν τόσο unhinged.

γενικά αυτό που λες, στην ταινία ήταν λίγο soft boy ερωτευμένος με τον καραμανίδη. στο βιβλίο είναι τοοοοοσο complex. αρχίζουμε και αμέσως ΜΠΑΜ έχει σαν συνήθεια να τρέχει με τα εσώρουχα του και να κλαίει και μετά να κάνει κρυο ντους. ήδη έχω μια σύνδεση με τον χαρακτήρα!! και όσο πήγαινε και είχε ισπανική πνευμόνια, γινόταν όλα και πιο unhinged. γενικά λάτρευα που εδώ και εκεί έπαιρνε θάρρος και έλεγε κάτι παραπάνω στον καραμανίδη και απλα ο καραμανιδης έκανε blue screen.

γενικά πραγματικά character of all time. he is a bitch, he is a loser, he is my special little princess. σουπερ ενδιαφέρουσες μικρές ματίες που έχουμε στην οικογενεία του και γενικά θέλω τόσο πολύ να αρπαξω τον ξανθούλη από τους ώμους και να τον τραντάξω και να του πω "ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ 100 ΦΟΡΕΣ ΤΑ POV ΚΑΙ ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟΥ" γενικά απλα θέλω να βάλω αύτον τον χαρακτήρα κάτω από το μικροσκόπιο.

γενικα αυ��ο το βιβλίο λέει τόσα χωρίς να λεει τίποτα ως ένα βαθμό. δηλαδή ναι ξέρω ότι ρεύτηκε το γλυκο ενούς ξεχασμένου κυριακάτικου γεύματος αλλά τι απέγινε ο καραμανίδης;;;;

και σε παρακαλώ πολύ πες μου όλες τις σκέψεις σου για την ύδρα αμέσως, θέλω να μάθω τα πάντα

[kurios-gatoylis]

Αυτό που ρώτησε η κοπέλα για τη ζαλη μετα τα προκαταρτικα κλπ το βιώνω κ εγώ και νομιζσ ότι έχω πρόβλημα.. η απάντηση σου με έκανε να νιώσω πιο ανάλαφρα..αλλά γιατί συμβαίνει αυτό εννοώ γιατί νιώθουμε έτσι..εγώ για 20 λεπτά και αισθάνομαι αυτή τη ζαλουρα και θελω να πιω και να φαω

Χαίρομαι που σε έκανε να νιώσεις πιο ανάλαφρα πρώτον,δεύτερων συμβαίνει επειδή είναι πολύ έντονο ίσως και με συνδυασμό κάποιου άγχους εκείνης της στιγμής το κάνει πιο έντονο. Δεν είναι κάτι να αγχώνεσαι,είναι απολύτως φυσιολογικό. Και εγώ το παθαίνω ορισμένες φορές,ίσως να φταίει και το σίδηρο σε όλα αυτά,δεν είμαι σίγουρος για αυτό αλλά μπορεί. Το πιο σημαντικό είναι να νιώθετε όμορφα κατά την διάρκεια και μετά,ας κάτσεις και 1 ώρα να χαλαρώσεις είναι απόλυτα φυσιολογικό δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο.

Χαίρομαι πολύ που μου λέτε κάτι τέτοια,σας ευχαριστώ 💜

[loulouditouheimona]

Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε να επιλέγουμε τους φίλους μας.

Η δικιά μου κολλητή είναι ψυχολόγος.

Μετά από ένα 40λεπτό τηλεφώνημα και αφού με βοήθησε μου είπε « Να ξέρεις άλλοι θα πληρώναν 70 ευρώ για αυτό» 🫶

[psychotiko-epeisodio]

Σημαντικό.

Προς όλους τους ανθρώπους εκεί έξω,που παραμένουν σε σχέσεις τοξικές,κακοποιητικες,με ανθρώπους που δεν τους αξίζουν.

Σίγουρα,όλα ειναι όλα μαθήματα σε αυτή τη ζωή και σίγουρα,όλες οι εμπειρίες που αποκτάμε στην πορεία μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη,οφελουν σε κάτι.Μαθαινουμε,ωριμάζουμε,μεγαλώνουμε.Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε,ειδικά για τον τομέα των σχέσεων -των ερωτικων-,πως κάθε άνθρωπος οδηγεί στον σωστό.Και έτσι είναι,είμαι σίγουρη για αυτό.Ομως υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.

Θα σας πω μια ιστορία.Μια δική μου ιστορία που εμπεριέχει τρελό έρωτα,πάθος,αγάπη.Αλλα που εμπεριέχει επίσης και πολύ πόνο,θυμό,απογοήτευση.Θα ��ροσπαθήσω να είναι σύντομη,γιατί θέλω να καταλήξω άλλου.

Ξεκινάμε λοιπόν ,κάποια χρόνια πριν όταν συνάντησα τον Φ.Ο Φ. Λοιπόν ήταν αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά.Τον ερωτεύτηκα πριν καν τον ακούσω να μου συστήνεται,πριν καν τον γνωρίσω.Γνωριστηκαμε όμως,και για πάρα πολύ καιρό δεν είχε γίνει τίποτα μεταξύ μας,δεν είχα κάνει καμία κίνηση, γιατι το ένστικτο μου μου έλεγε πως τα τόσο έντονα συναισθήματα συνήθως,έχουν πολύ άσχημη κατάληξη.

Κάποιο καιρό αργότερα λοιπόν,υπεκυψα.Και δεν το μετανιώνω,ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζι του,και στην αρχή όλα ήταν υπεροχα.Ηταν ο έρωτας που πάντα ήθελα να ζήσω.Καναμε πολλά πράγματα μαζί,βγαίναμε,ταξιδεύαμε,πηγαίναμε εκδρομές,μαγειρεύαμε,το σεξ ήταν υπέροχο,υπήρχε τρελή και έντονη χημεία μεταξύ μας από το πρώτο κιόλας λεπτό.

Τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε,όταν ο Φ. ,άρχισε να μην απαντάει στα τηλεφωνήματα μου,να χάνεται για μέρες,να τον ψάχνω και να μην τον βρίσκω πουθενά.Οταν κάθε φορά που πήγαινα να του μιλήσω για το πώς αισθάνομαι όταν το κάνει αυτό,εκείνος άλλαζε κουβέντα η σηκωνόταν να κάνει κάτι άλλο, υποτιμώντας έτσι τα δικά μου συναισθήματα.Οταν τον έπιασα να μιλάει με άλλες κοπέλες μέσω διαδικτύου,την στιγμή που εγώ κοιμόμουν ακριβώς στο δίπλα μαξιλάρι.Μην ρωτήσετε τι έκανα τότε,προφανώς και σηκώθηκα να φύγω σχεδόν αποφασισμένη πως δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ.Και εννοείτε ήρθε εκείνος, υποσχόμενος να αλλάξει και εγώ το δέχτηκα.

Αφού το δέχτηκα όμως και μετά,αντί τα πράγματα να πάρουν καλύτερη τροπή,χειροτέρεψαν.Ηταν πια σίγουρος για το πώς αισθάνομαι,με είχε δεδομένη και αντί να το εκτιμήσει και να το σεβαστεί το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.Ημασταν μαζί και ήταν σαν να μην ήμασταν.Δεν άκουγα ποτέ έναν καλό λόγο από το στόμα του,ένα κομπλιμέντο όσο και αν προσπαθούσα.Καθομουν βαφομουν και ετοιμαζομουν για ώρες μήπως και ακούσω επιτέλους κάτι.Και άκουγα.Οτι είμαι σαν κλόουν 🤡.Κάπου εκεί,σταμάτησα να περιποιούμαι τον εαυτό μου,εφόσον δεν ένιωθα άνετα με αυτό.Γκρινιαζε με το παραμικρό και φοβόμουν να πω το οτιδήποτε μην το γυρίσει πάλι σε τσακωμό και με ξανααφ��σει.

Τώρα θα μου πεις ,και εσύ γιατι καθοσουν;Εκεί είναι το δικό μου λάθος λοιπόν.Αλλα ξέρεις,δεν ξεκινάνε έτσι τα πράγματα.Ξεκινησανε πολύ όμορφα και ιδανικά πλασμένα.Και εμένα εκεί να επιμένω να ξαναγίνουν όπως ήταν.Αλλα δεν έγιναν ποτέ ξανά έτσι.Αντιθετως χειροτέρευαν μέρα με την μέρα.

Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που μπορεί να πηγαίναμε κάπου μαζί και να περνούσαμε ωραία και εγώ να ήμουν χαρουμενη αλλα στον δρόμο για το σπίτι,ξεκινούσε τσακωμό λέγοντας μου πως δεν πρέπει να είμαστε μαζί γιατί έχει αλλά στον νου του να κάνει.Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που κάναμε σεξ,δεν με φιλαγε καν και μου έλεγε αργότερα πως δεν είμαι αυτό που θέλει και πως θέλει κάτι άλλο,κάτι πιο κοντά στα δικά του στάνταρ κάνοντας με έτσι να νιώθω πως δεν είμαι αρκετή.Καθε φορά που ανέφερε κάποια πρώην του που -τυχαινε- να ήταν καλύτερη από εμένα.Να είχε πολλά λεφτά,να ήταν πολύ όμορφη,να είχε σπουδάσει κάτι Ουαου ξέρω γω και χίλια άλλα δύο τέτοια.

Έτσι εγώ έπεσα στην παγίδα του.Γιατι αυτός ήταν ο σκοπός του εξαρχής.Ενιωθε λίγος και προσπαθούσε να κάνει και εμένα να νιώθω έτσι.Και τα κατάφερε.Δεν είχα διάκριση πια να καταλάβω τι ήταν αλήθεια και τι ήταν ψέμα.Με είχε πείσει πως δεν είμαι αρκετή,έτσι ώστε να μην τον εγκαταλείψω ποτέ μιας που με τα δικά του δεδομένα "μου έκανε και χάρη που ήταν μαζί μου".

Ακόμη και δώρα που μου έκανε κάποιες φορές ,μου έδινε να καταλάβω πως τα έκανε από ελεημοσύνη και όχι επειδή με αγαπάει η επειδή είμαι η κοπέλα του.Απλα επειδή με λυπάται.Ηταν τόσο χειριστικο αυτό τώρα που το σκέφτομαι ,γιατί από την μια έκανε την κίνηση για να μου δώσει να καταλάβω πως ναι είναι καλός μωρέ ,αλλά από την άλλη το έκανε με αυτόν τον τρόπο έτσι ώστε να με προσβάλλει κιόλας.

Αυτά και άλλα πολλά πολλά πολλά πολλά.Να μην τα πολυλογω,ήδη έγραψα περισσότερα από όσα προγραμματιζα,στο τέλος όταν άδειασα εντελώς με άφησε κιόλας.Με έβγαλε τρελή στον περίγυρο επειδή άρχισα να ξεσπάω με πολύ άσχημο τρόπο,να φωνάζω,να κλαίω,να κάνω κακό στον εαυτό μου.Με λίγα λόγια,σχεδόν τρελάθηκα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω λοιπόν,είναι ότι σίγουρα αυτή η εμπειρία με δυνάμωσε,αλλά αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα επέλεγα να μην την είχα ζήσει.Εχασα εντελώς τον εαυτό μου και αυτό δεν είναι καθόλου μεταφορικό.Με έχασα σε σημείο που για καιρό δεν είχα κανένα νόημα για ζωή,πίστευα πως δεν έχω καμία αξία σαν άνθρωπος πάνω σε αυτον τον πλανήτη.Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πως ένιωθα με το σώμα μου,και με το είναι μου για πάρα πολύ καιρό.

Ακόμη,δεν μπορώ να αφεθω ξανά σε μια σχέση.Δυσκολευομαι τόσο πολύ να ανοιχτω και να μιλήσω για το πώς νιώθω.Και συνήθιζα να είμαι ένας άνθρωπος έξω καρδιά,αυθόρμητη,να μην φοβάμαι να εκφραστω.Πια δεν ��πορώ να το κάνω.Τρεμω στην ιδέα να δώσω ότι πιο όμορφο έχω μέσα μου και ο άλλος να το πετάξει στα σκουπίδια,όπως έγινε σε αυτήν εδώ την περίπτωση.

Να προσέχετε.Να προσέχετε που δίνετε τον εαυτό σας,τα συναισθήματα σας,την ψυχή σας,το κορμί σας.Ειναι πολύτιμα.Εγω νιώθω σαν να μου τα έκλεψε όλα αυτά.Σαν να τα πήρε μαζί του όταν έφυγε.Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί όντας καιρό με έναν τέτοιον άνθρωπο,και δεν έχει να κάνει με την ψυχική δύναμη αυτό.Απλα δεν ξέρεις.Δεν ξέρεις αν θα σου γυρίσει σε κατάθλιψη και σε κρίσεις πανικού,σε ψύχωση,σε ψυχωσωματικα,σε οτιδήποτε.

Όλα είναι εμπειρίες,αλλά να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να τα μαζεύουμε πριν να είναι αργά.Ο έρωτας δεν είναι πάντα η τέλεια δικαιολογία,αν και ελαφρυντικό.Χρειαζεται να ξέρουμε ποιοι είμαστε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε.Να κλείνουμε τα μάτια μας και να σκεφτόμαστε αν ο ιδανικός μας εαυτός ,ο άνθρωπος που θέλουμε να γίνουμε,θα επέλεγε να μείνει σε μια τέτοια κατάσταση.

Και τέλος,να μην φοβάστε να αγαπάτε.Φυλαξτε τα συναισθήματα σας για ανθρώπους που θα τα εκτιμήσουν.Φαινονται ποιοι είναι.Πρεπει απλά να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας για να τους διακρίνουμε.Ειναι εκεί,και περιμένουν να κάνουμε όσα λάθη χρειάζεται μέχρι να φτάσουμε σε αυτούς.

[chaoschooseme]

Άλλη μια μέρα που ξυπνήσαμε και το στομάχι μας έγινε κόμπος από την θλίψη. Άλλη μια μέρα που οικογένειες θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους. Άλλη μια μέρα που συνειδητοποιούμε πόσο "σημαντικό" είναι το συμφέρον τους και πόσο "ασήμαντη" είναι η ζωή μας μπροστά σε αυτό. Άλλη μια μέρα που αντιλαμβανόμαστε πως εν τέλη το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Οργή. Οργή για το σύστημα σας, εσάς τους ίδιους και τα βοθροκάναλα σας. Να μπείτε και εσείς στο τρενάκι του τρόμου να δούμε το «πάμε και όπου βγει». Γιατί δεν βγαίνει. Και το ξέρετε πολύ καλά. Όμως τότε δεν θα πονάμε πια. Δεν θα φοβόμαστε. Τώρα η καρδιά μας δεν υπάρχει. Έχει απανθρακωθεί.

01|03|2023❤️‍🩹

Ποτέ ξανά.

[anekplirwtoi-erwtes]

Ειμαι με εναν ανθρωπο που τον αγαπαω απιστευτα, σαν ανθρωπος ηταν ο ανθρωπος των ονειρων μου οχι εμφανησιακα, αλλα και σαν χαρακτηρας ολα, με την σχεση μας ομως ειδα πραγματα που δεν ισχυαν πριν, οχι κατι τρομερο, αλλα να κρινει το παρελθον μου πραγματα πριν απο αυτην κλπ, τωρα ειμαστε στα 3 χρονια μαζι και τα πραγματα ειναι ακομα ετσι, ενω εχω εκφρασει τα θεματα μου και ολα. Δεν βλεπω καποια ουσιαστικη αλλαγη πλην για ενα μικρο διαστημα

Το να κρίνει το παρελθόν σου είναι κάτι πολύ σημαντικό, δεν είναι αμελητέο. Κανένας δεν έχει αυτό το δικαίωμα όσο καιρό και να είστε μαζί και όσο κοντινός σου άνθρωπος και να είναι.

[brucequeensteen]

gnomi gia KKE?

έχουν πολλα προβληματα σίγουρα, ειδικά με τους τύπους που τους εκπροσωπευουν στη βουλη. η στάση τους στο "γάμο των ομοφυλων ζευγαριών" και οι λογοι που δίνουν είναι γελοία. κι αυτό είναι μόνο ένα πρόσφατο παράδειγμα. η επίσημη στάση τους αυτή, μαζί με τη στάση τους εναντίον την αυτονομία των γυναικών, που αναφερεται επίσης σε εκείνο το άρθρο.... πολύ κριντζ. έχει το ιδιο πρόβλημα με κάθε άλλο κόμμα της ελλαδας: το οδηγεί μια ομάδα ηλιθιων αμυαλων αντρών. εχουν την λαθος ιδεα γενικα ενω στην ιστορια η υπαρξη του κόμματος ήταν αναγκαία, και πιστευω είναι ακόμα σημαντικό να υπάρχει...αλλά θέλει πολύ φτιαξιμο. βέβαια το αβερετζ ατομο που ειναι κομμουνιστής στην ελλαδα... εξαρτάται από τον ατομο, αλλά γενικά δεν έχω πρόβλημα μαζί τους. ΕΙΜΑΙ κομμουνιστης και δεν ντρέπομαι, παρόλο που το κκε είναι ντροπή 😑

[monimhgkriniaa]

Είμαι καλά χωρίς εσενα,

Αν κάποιος με ρωτούσε ένα χρόνο πριν, θα έλεγα πως είσαι η ηρεμία μου.

Έτσι νόμιζα, λανθασμένα.

Είχε πείσει τον εαυτό μου ότι είσαι η ηρεμία μου.

Όμως, σχεδόν μισό χρόνο από τη μερα που έφυγα από το σπίτι «μας», είμαι καλά.

Ημουν από την αρχή καλά.

Ναι μου λείπεις, κάπως περίεργα.

Ναι, σε κάποια πράγματα που βλέπω ή ακούω, σε σκεφτομαι.

Μα δε σε αναζητάω.

Δε σε ζηταω τα βραδιά.

Δε ψάχνω να μάθω για εσενα.

Δεν είσαι αυτός που τρέχω να μοιραστώ τα νέα μου.

Δε σε ψάχνω στις χαρες μου, μα ούτε και στις λύπες μου.

Ήσουν μάθημα για εμενα.

Μου έδειξες πως είναι να μην νιώθεις την αγάπη που σου έχει ο άλλος.

Δεν αμφιβάλλω.

Με αγάπησες πολύ. Το ήξερα, ακόμα το ξέρω.

Για εσενα ημουν και είμαι κάτι πολύ σημαντικό. Γιατί ήμουν δίπλα σου σε όλα. Ήξερες πως ο,τι και αν γίνει εγώ θα είμαι πίσω σου να σε κρατάω.

Για αυτό εμενα.

Σε αγάπησα παρά πολύ.

Μα εμενα για εσενα.

Και ας μη το καταλάβαινα.

Δεν είχες μάθει πως είναι να σε αγαπάνε. Και στο έδειξα.

Δεν ηξερες πως είναι να νοιάζεται κάποιος για εσενα. Και το έμαθες.

Και εσυ τι έκανες;

Όλα σου τα συναισθήματα ήταν σε εμενα.

Η καρδιά σου, η ψυχη σου, το μυαλό σου.

Ήταν όλα δικά μου.

Όμως το σώμα σου, το μοιραζόμουν ανα καιρούς.

Δε περίμενες ποτέ ότι θα φύγω.

Ημουν ασφάλεια σου.

Και έφυγα.

Και βρήκα τον εαυτό μου, ενώ εσυ εχασες τον δικό σου.

Πάντα έλεγες πως με φοβάσαι γιατί από εμενα θα την "έτρωγες" πιο άσχημα από όλους.

Όμως μέχρι και σε αυτό λάθος ήσουν.

Έφυγα.

Αλλά ησυχα.

Δεν έκανα φασαρία ούτε όταν έφυγα, ούτε μετά.

Και εσυ έμεινες πίσω.

Νιώθοντας ότι εγώ σε πέταξα.

Μα δεν ήταν έτσι και καταβαθος το ξέρεις.

Έφυγα, γιατί είχα χάσει τον εαυτό μου.

Έφυγα, γιατί δεν άντεχε αλλο πόνο η ψυχη μου.

Έφυγα, γιατί άνθρωπος είμαι και εγώ και θέλω να νιώθω την αγάπη του άλλου.

Έφυγα και ηρεμησα.

Έφυγα και βρήκα τον εαυτό μου.

Έφυγα και έφτιαξε η ζωή μου.

Έφυγα και ησύχασα.

Έφυγα και δε φοβαμαι να μιλήσω σε κάποιον μη τυχών και νευριασεις.

Έφυγα και βρήκα τον εαυτό μου, ενώ εσυ εχασες τον δικό σου.

Και αυτό είναι το δικό σου μάθημα.

Γιατί θα μείνεις πίσω να θυμασαι πάντα ποσό σε αγάπησα, και ποσό λάθος ήταν που με άφησες να φύγω.

Θα μείνεις πίσω να θυμασαι εμενα. Και να με θυμίζουν όλα εκει.

Θα με θυμίζουν όλα.

Τα μέρη μου θα πηγαίνε��ς, τα φαγητά που θα τρως, τα ρούχα που θα φοράς.

Θα μιλάς για εμενα με τους φίλους σου και όπως πάντα θα σου λένε τι βλακας είσαι που με άφησες να φύγω.

Θα σου μεινω ανεξίτηλη.

Δε θα μπορέσει κανεις να με σβήσει από το μυαλό σου, μα ούτε από την καρδιά σου.

Θα μείνεις πίσω να θυμασαι πάντα τα λάθη σου.

Και για εμενα αυτό θα είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

...

Εις το επανιδείν

Το παράθυρο σου. Που κάπνιζε πολύ ναργιλέ. Που κοιμόταν πολύ. Που καθάριζε πολύ. Που σε αγαπούσε πολύ. Που συμπαθούσαν όλοι. Που ήταν το στηριγμα σου, η νοσοκόμα σου, η ψυχολόγος σου και η πιο μεγαλη σου αγάπη.